Na 60 jaar: An Anklamer zoekt zijn verloren huis

Na 60 jaar: An Anklamer zoekt zijn verloren huis

Rainer Schumann, geboren in Anklam, leeft al meer dan 60 jaar zonder zijn geboorteplaats, maar hij heeft nog steeds geen spijt van deze scheiding. Hij werd in 1952 in Anklam geboren en maakte als kind een verscheurd gezin mee. Hij werd in een pleeggezin geplaatst toen hij nog maar een jaar oud was, en zijn leven was redelijk normaal tot hij elf was. De scheiding van zijn pleegouders bracht echter aanzienlijke veranderingen met zich mee. Plotseling stond hij er alleen voor; zijn stiefbroer begon zijn militaire dienst in Rostock, terwijl Rainer achterbleef in Anklam. Moeilijkheden op school volgden en brachten hem uiteindelijk naar een speciaal kindertehuis.

Na een tijd in een kindertehuis te hebben doorgebracht, moest hij naar Georgenthal verhuizen om bij zijn biologische moeder te gaan wonen, een omstandigheid die hij omschrijft als “horror”. Ze beheerste zijn leven grotendeels, wat veel van zijn vrijheid wegnam. Na het voltooien van zijn opleiding tot slotenmaker wilde Rainer eigenlijk in Georgenthal blijven, maar zijn moeder had andere plannen. Op 18-jarige leeftijd bracht zijn pad hem naar Annahütte in Brandenburg, waar hij in een glasfabriek werkte en zijn eerste vrouw ontmoette. Hun huwelijksreis in 1972 bracht hen naar Anklam, waar hij haar de stad liet zien, die hem ook na de val van de Muur regelmatig weer aantrok. Elk jaar stoppen hij en zijn vrouw in Anklam op weg naar het Oostzee-eiland Usedom, waar ze traditioneel ontbijten in de oude silo en door het stadscentrum slenteren.

Een afscheid met een lachend en huilend oog

In dezelfde regio kunnen we echter ook een ander opmerkelijk conflict melden op het gebied van pleegzorg. Karin Schumann, die sinds 2011 samen met haar man als pleegouder werkt, moet noodgedwongen afscheid nemen van de kinderen die ze jarenlang hebben verzorgd. Twaalf jaar geleden kreeg het gezin een telefoontje van de kinderbescherming met de vraag of ze twee eenjarige tweelingen in huis mochten nemen. Dit eerste verzoek leidde ertoe dat het echtpaar dag en nacht, maar ook in het weekend en op feestdagen, voor in totaal 32 kinderen uit de wijk Vorpommern-Greifswald zorgde.

Geïnspireerd door een reportage over een vrouw die vanuit een babyluikje voor kinderen zorgde, legde Karin contact met de jeugdzorg. Helaas moeten de Schumanns nu om gezondheidsredenen hun rol als pleeggezinnen opgeven. Districtsbeheerder Michael Sack bedankte hen oprecht voor de liefdevolle ontvangst van de kinderen. Hun eerste pleegzoons, die al vanaf het begin bij hen zijn, zijn onlangs bij nieuwe gezinnen geplaatst en voor de jongste pleegzoon is er al een geschikt pleeggezin. De Schumanns hopen snel een liefdevol gezin te vinden voor de oudere Maximiliaan, die bijzondere handicaps heeft. Geïnteresseerden kunnen rechtstreeks contact opnemen met Birgit Müller van het districtsbestuur.

Een blik op de uitdagingen in de verpleegsector

Het lot van Rainer en de familie Schumann weerspiegelt de complexiteit van het leven in pleeg- en adoptiegezinnen. Volgens het Duitse Jeugdinstituut is er talloze onderzoekswerk dat zich bezighoudt met de relatie tussen pleegkinderen en hun pleegouders om deze bijzondere gezinsrelaties beter te begrijpen en te verbeteren. Uit onderzoek blijkt dat hechting en psychosociale aanpassing in pleeggezinnen van cruciaal belang zijn voor het welzijn van kinderen en dat ondersteuningssystemen nodig zijn om deze gezinnen te helpen de uitdagingen waarmee zij worden geconfronteerd met succes te overwinnen.

Of het nu in Anklam is of elders, het is belangrijk om het bewustzijn van de verhalen en behoeften van pleegkinderen en hun families te vergroten. Dit is de enige manier waarop we ervoor kunnen zorgen dat kinderen tijdens de overgangsperiode een liefdevolle en ondersteunende omgeving hebben.